Autyzm u dorosłych

Szacuje się, że w krajach Unii Europejskiej około 5 mln osób, z czego co najmniej kilkadziesiąt tysięcy w Polsce, cierpi na autyzm

Enter your text here ...

U każdego autysty symptomy chorobowe mogą mieć różny charakter i natężenie

Bardzo często osoby autystyczne cechują zaburzenia w percepcji. Przykładowo dotyk, dźwięk czy obraz są przez nie odbierane w odmienny sposób. Bywają one zatem nadwrażliwe na hałas, zapach, światło. Mogą wykazywać przy tym wyższą odporność na ból. Inny sposób postrzegania otaczającej rzeczywistości powoduje, że chorzy na autyzm tworzą odmienny, niezrozumiały dla innych świat wewnętrzny. Podstawowe problemy z jakimi muszą borykać się osoby autystyczne to przede wszystkim:

•Problemy z wyrażaniem uczuć, interpretacją uczuć i intencji innych. Powoduje to, że osoby autystyczne odbierane są przez otoczenie jako ludzie nieczuli, nieżyczliwi, wycofani i oziębli. Deficyt w tym obszarze powoduje trudności z podzielaniem czyjejś perspektywy. Osobom z autyzmem trudno jest okazać współczucie czy zrozumienie dla czyichś kłopotów.

•Kłopoty z komunikacją. Osobom autystycznym brakuje umiejętności odczytywania metafor, sarkazmu, aluzji czy rozumienia prawdziwego sensu przysłów czy przenośni, które pojmują dosłownie. Dochodzą to tego czasem dysfunkcje językowe i zaburzenia mowy, które mają bezpośredni wpływ na możliwość komunikowania się z innymi, nawiązania rozmowy, informowania o swoich potrzebach, podtrzymania relacji.

•Fiksacja na pewnych rzeczach lub tematach. Takie przesadne zainteresowanie może powodować niechęć do poznawania nowych rzeczy, a tym samym wiązać się z trudnościami w życiu zawodowym, które często wymaga podejmowania inicjatyw i stałego rozwoju.

•Unikanie kontaktu wzrokowego.

•Brak umiejętności odczytywania sygnałów niewerbalnych.

Dorosły autysta, tak jak ma to miejsce w przypadku dzieci, nie potrafi zaakceptować zmian zachodzących w jego życiu

Zmiana pracy czy miejsca zamieszkania prawie zawsze wiąże się z ogromnym stresem i wieloma trudnościami. Ich życie przebiega zwykle według jednego, utartego schematu, który nie przewiduje konieczności przystosowania się do zachodzących zmian. Zmiany, których osoby z autyzmem nie akceptują, mogą powodować u nich występowanie ataków paniki czy agresji, a także obniżony nastrój. Ponadto zachowania autystyczne u dorosłych prawie zawsze negatywnie wpływają na jakość ich życia społecznego. Wszystko zależy jednak od stopnia nasilenia objawów. Pod tym względem wyróżnia się dwa podstawowe typy autyzmu: autyzm lekki tzw. wysokofunkcjonujący i ciężki, tzw. niskofunkcjonujący.
W przypadku pierwszego mamy do czynienia z osobami o prawidłowym ilorazie inteligencji i stosunkowo niewielkich zaburzeniach zdolności do funkcjonowania społecznego. Udaje się im ukończyć szkoły, niekiedy zdobyć wyższe wykształcenie, a nawet znaleźć partnerkę/partnera. W pracy, przeważnie nie zdobywają zbyt wielu znajomych. Otoczenie odbiera je jako osoby chłodne, zamknięte w sobie. Jednak przy tym poziomie natężenia objawów chorzy potrafią zadbać o swoje podstawowe potrzeby, co jest kluczowe do ich samodzielnego funkcjonowania.

Jeśli chodzi o autyzm niskofunkcjonujący możliwych problemów jest znacznie więcej

W tym przypadku chory najczęściej nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Mimo braku ograniczeń o charakterze umysłowym nie potrafi zrobić zakupów, przygotować posiłku czy opłacić rachunków. Oznacza to, że chorzy z autyzmem niskofunkcjonującym muszą korzystać z pomocy najbliższych lub powołanych do tego instytucji.
Autyzm jest zaburzeniem, z którym żyje się całe życie. Oznacza to, że nie da się go „wyleczyć". Nie istnieje też farmakologiczny „lek na autyzm". To co jest możliwe, to poprawa funkcjonowania osoby zaburzonej dzięki minimalizacji stopnia nasilenia objawów. W tym celu wymagana jest psychoterapia poznawczo-behawioralna, dzięki której możliwa staje się nauka rozpoznawania objawów i technik radzenia sobie z pojawiającymi się trudnościami. Umożliwia ona rozwój kompetencji społecznych, poznawczych, lepsze przystosowanie do życia wśród innych, zmianę myślenia o sobie i sposobu reagowania na emocje takie jak niepokój, lęk, złość.