Ich połączenie w jedną dscyplinę sięga roku 2003, kiedy to w Stanach Zjednoczonych powstała pierwsza szkoła nauczająca tego rodzaju ćwiczeń. W Polsce otwiera się obecnie coraz więcej ośrodków prowadzących zajęcia z zakresu akrojogi. Na czym polega akrojoga w praktyce? Charakterystyczną cechą akrojogi jest wykonywanie ćwiczeń w parach z pomocą trzeciej osoby odpowiedzialnej za asekurację. Ćwiczenia te mają charakter statyczny i dynamiczny, włącznie z podrzutami partnerki albo partnera. W czasie treningu jedna osoba z duetu, tzw. baza, leży i podnosi na rękach bądź nogach drugą osobę, tzw. latacza. Trzeci uczestnik czuwający nad przebiegiem ćwiczeń to tzw. spotter. Uniesiony w górę „latacz" przyjmuje pozycje bazujące na asanach. Barki i lędźwie „bazy" powinny ściśle przylegać do podłoża. Nogi oraz ręce powinny znajdować się pod kątem prostym, a stawy łokciowe i kolanowe muszą być wyprostowane. Ćwiczeniom przygląda się osoba asekurująca, która dba o bezpieczeństwo. Może czynnie pomagać podnoszonej osobie w przyjęciu pozycji lub tylko wspieraćją w utrzymaniu balansu ciała. Co istotne, osoby ćwiczące w parach czy trójkach wymienia ją się zadaniami.
Bez niej nie jest możliwe wykonanie żadnej z pozycji. Konieczne jest zgranie się partnerów, wspólny wysiłek i wspólna praca nad szukaniem rozwiązania, które stanie się pomocne w wykonaniu akrobacji. Przeważnie są to pozycje zaczerpnięte z klasycznej hatha jogi, jednak nieco zmodyfikowane, by umożliwić ich płynne wykonanie w powietrzu. W akrojodze istotną rolę odgrywa odpowiednie rozciągnięcie ciała. Wykonywanie asan w powietrzu wymaga niewątpliwie pewnej dozy gibkości i giętkości, choć adepci akrojogi przekonują, że nie jest to warunek konieczny. Dobrze jest też mieć mocne nogi i ręce, ale odpowiednia technika potrafi skutecznie zniwelować ewentualne braki. Z resztą, osoby początkujące na starcie wykonują mniej wymagające pozycje. Akrojoga to idealny sposób na relaks, ale z odrobiną kreacji. Części ą praktyki akrojogi są również pozycje relaksacyjne i wzajemny masaż, co zapewnia obojgu partnerom odpoczynek zarówno po treningu, jak i po trudach dnia codziennego. Ponadto ćwiczenia stanowią dobrą propozycję dla wszystkich nieco już znudzonych tradycyjną jogą i poszukujących nowych wyzwań. Ze zdrowotnego punktu widzenia akrojoga pomaga w rozciągnięciu mięśni, zwłaszcza kręgosłupa, uregulowaniu pracy układu trawiennego oraz krążeniowego. Dodatkowo to ciekawa propozycja dla par, ponieważ wspólne ćwiczenia mogą być dobrym sposobem na zacieśnienie więzi i świetną, wspólną zabawę. Sukces w akrojodze wymaga zaufania pomiędzy partnerami, zdolności do poddania się i zaakceptowania zależności, jak również umiejętności pomagania i korzystania z pomocy, dzięki czemu wspólny trening wpływa na wzmocnienie więzi pomiędzy partnerami.
Prawidłowe wykonywanie pozycji i sekwencji jest możliwe tylko dzięki dobrej komunikacji zarówno werbalnej, jak i niewerbalnej. Konieczne jest więc odpowiednie sygnalizowanie swoich potrzeb i reagowanie na potrzeby partnera, ponieważ ostateczne efekty zależne są od udziału dwóch osób i ich obopólnego zrozumienia. Dzięki wspólnotowej praktyce zakładającej bliski kontakt fizyczny, akrojoga oferuje możliwość budowania poczucia bliskości, otwiera na dotyk i rozwija umiejętność dawania i brania, dzięki temu przekłada się na pogłębienie intymności pomiędzy partnerami. Tak jak w przypadku wielu innych dyscyplin, akrojoga to także sposób na poznanie siebie, własnych możliwości i ograniczeń. Dzięki niej ćwiczące pary mogą wspólnie rozwijać swoją siłę fizyczną, wytrzymałości koordynację ruchową, w sposób znacznie przyjemniejszy niż podczas treningu na siłowni. Mając na względzie wspomniane powyżej zalety, akrojoga oferuje wręcz terapeutyczne działanie dla par, które wspólnie ją praktykują. Korzyści z tej praktyki – takie jak budowanie zaufania, nauczenie się wyrażania własnych potrzeb, umiejętność współpracy, relaks i radość− odczują wszyscy, nawet jeśli akroparąnie jest życiowy partner/partnerka.
Mimo iż akrojoga jest bardzo korzystną formą treningu, to jednak nie każdy może w niej uczestniczyć. Udział w treningach powinno się skonsultować z lekarzem i ustalić, czy określona choroba lub dolegliwość nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania ćwiczeń. Osoby borykające się z chorobami układu kostno-stawowego bądź z schorzeniami mięśni lub mające jakiekolwiek ograniczenia fizyczne − nie powinny przystępować do tego typu aktywności. Absolutnym przeciw wskazaniem jest ciąża i niektóre z chorób przewlekłych.