Mlaskanie, siorbanie i odkrztuszanie najbliższych doprowadzają Cię do szaleństwa? – to może być mizofonia

Mizofonia to dolegliwość objawiająca się nadwrażliwością na niektóre typy dźwięków.Jej nazwa pochodzi od greckich słów: misos – nienawiść i fone – głos. Spotkamy się także z określeniem Selective Sound Sensitivity Syndrome (SSSS), które w wolnym tłumaczeniu oznacza syndrom selektywnej wrażliwości na dźwięk. Schorzenie to zostało po raz pierwszy opisane w 2000 roku przez parę audiologów – Margaret M. Jastreboff i Pawela J. Jastreboffa. Pomimo licznych analiz i publikacji na temat tej dolegliwości nie widnieje ona w klasyfikacjach chorób psychiatrycznych DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego) i ICD ((International Classification of Diseases – Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób).

Przyczyny mizofonii są zróżnicowane, a diagnoza nie zawsze oczywista. Schorzenie to często mylone jest np. z hiperakuzją (nietolerancja codziennych dźwięków).Mizofonia objawia się nietolerancją sygnałów akustycznych wydawanych przez osoby znajdujące się w pobliżu chorego. W uproszczeniu możemy określić je jako odgłosy związane z ciałem człowieka. Przede wszystkim są to dźwięki spożywania pokarmów takie jak: mlaskanie, żucie, siorbanie, przełykanie itp. Kolejnymi są: bekanie, chrapanie, odksztuszanie, kaszel, pociąganie nosem, kichanie, chrapanie a nawet wzdychanie i oddychanie. Może się zdarzyć, że nawet szuranie, gwizdanie czy nucenie wywołają nerwową reakcje. Bywa także, że zwierzęta domowe staną się dla cierpiącego na mizofonię źródłem udręki.

Co czuje osoba chora na mizofonię?

Osoba cierpiąca na mizofonię nie może znieść danego dźwięku. Jest on nie tylko bardzo nieprzyjemny ale wywołuje złość, rozdrażnienie, napięcie i rozbicie. W skrajnych przypadkach może prowadzić do ataków paniki, agresji a także autoagresji, epizodów paniki bądź występowania myśli samobójczych. Niestety wraz z upływem czasu i narażeniem na negatywne bodźce schorzenie to może się nasilać i rozszerzać o inne dźwięki. Jest wtedy uciążliwe nie tylko dla chorego ale i osób w jego najbliższym otoczeniu.

Mizofonia a hiperakuzja

Mizofonia i hiperakuzja to podobne, ale nie takie same schorzenia. Nie należy ich mylić. W przypadku hiperakuzji występuje nadwrażliwość na codzienne odgłosy, natomiast mizofonia jest nietolerancją określonych i zazwyczaj powtarzanych dźwięków, takich jak żucie czy połykanie.

Badania nad przyczynami mizofonii wciąż nie dają jednoznacznej odpowiedzi jakie jest jej źródło. Wydaje się, że odpowiedzialna jest zaburzona czynność ośrodków słuchowych w mózgu. Wykazano, że w większości przypadków u osób z mizofonią słuch jako taki funkcjonuje prawidłowo. Zaobserwowano, że występowanie mizofonii jest częstsze u ludzi obciążonych autyzmem, zespółem Williamsa i stresu pourazowego (PTSD); cierpiących na migreny, szumy uszne oraz po przebytych urazach głowy i kręgów szyjnych, a także po zapaleniu opon mózgowych.

Jak zdiagnozować mizofonię?

Mizofonię rozpoznaje lekarz psychiatra. Nie ma jednak jednoznacznych kryteriów diagnostycznych, badanie opiera się na stopniowym wykluczaniu innych potencjalnych przyczyn występowania objawów.Zadaniem lekarza jest nie tylko rozpoznanie schorzenia ale i ustalenie jego przyczyn.

Leczenie

Leczenie mizofonii to proces długotrwały, opierający się na psychoterapii i determinacji pacjenta aby wyzdrowieć. Najczęściej wykorzystuje się nurt poznawczo-behawioralny oraz psychoterapię integratywną. W leczeniu mizofonii zastosowanie znajduje również terapia habituacyjna (TRT, Tinitus Retraining Therapy), opracowana do leczenia szumów usznych. Warte wdrożenia są także techniki relaksacyjne służące wzmocnieniu kory przedczołowej kontrolującej układ odpowiedzialny za emocje.

Pacjent może korzystać ze stoperów, wygłuszających słuchawek lub zagłuszać nieprzyjemne dźwięki ulubioną muzyką. Niebagatelną role odgrywa także wsparcie ze strony rodziny i najbliższych. Ich wyrozumiałość może mieć kluczowe znaczenie w terapii.Niestety nie istnieją leki na mizofonię. Jedynie łagodne środki uspakajające mogą przynieść doraźną ulgę osobom zmagającym się ze stanami lękowymi czy agresją, które bywają efektem nadwrażliwości dźwięki.