Konstancin

Konstancin leży na styku Równiny Warszawskiej i Doliny Środkowej Wisły. Usytuowany jest między Lasami Lasami Chojnowskimi i Słomczyńskimi, a Lasem Kabackim. Posiada wybitne walory uzdrowi­skowe ze względu na złoża wód leczniczych i charakterystyczny mikroklimat związany z otaczającymi go skupiskami drzew iglastych. Jest miejscem wydobycia ciepliczych wód mineralnych wykorzystywa­nych w uruchomionej w 1979 tężni solankowej. Jest to drewniany szkielet wypełniony gałązkami tar­niny, po którym spływa solanka pompowana z głębi ziemi, z odwiertu o głębokości 1600 m. Solanka konstancińska ma temperaturę 29°C i stężenie 6,49 proc. Krople wody rozbijając się o gałązki, two­rzą lecznicze aerozole służące inhalacjom. Powietrze w pobliżu tężni zawiera znaczne ilości chlorku sodowego oraz jodków i bromków w proporcjach takich, jak w źródlanej wodzie. Badania dowiodły, że stężenie aerozolu solankowego w podwarszawskiej tężni jest większe niż przy najsłynniejszych tężniach w Ciechocinku i wielokrotnie wyższe niż na plaży w Kołobrzegu. Wdychanie powietrza prze­syconego minerałami sprzyja utrzymaniu zdrowia i prawidłowej kondycji. Konstancin nazwano od imienia hrabiny Konstancji z Potulickich Skórzewskiej. Powstał on poprzez wydzielenie terenu z dóbr rodziny Oborskich pod koniec XIX wieku – oficjalna data założenia mia­sta to 1897 rok. Te leśne obszary nieopodal Warszawy, do których z łatwością można było dojechać Kolejką Wilanowską szybko zyskały popularność i na przełomie XIX i XX wieku pojawiło się tu wiele okazałych rezydencji. Były projektowane dla zamożnych letników przez wybitnych polskich architek­tów we wszystkich modnych ówcześnie stylach. Właśnie te oryginalne wille do dziś stanowią jedną z głównych atrakcji uzdrowiska. Znajdziemy tam zabudowę w stylu historycznym (neogotyk, neokla­sycyzm etc.), dworkową, witkiewiczowski styl zakopiański, jak również wzory okazałych domów wło­skich czy zameczków nadreńskich, aż po fantazyjną secesję, modernizm czy oszczędny funkcjonalizm lat 30. Dla znanych i bogatych inwestorów projektowali tacy znamienici architekci, jak: Jan Fryde­ryk Heurich, Władysław Marconi, Henryk Gay, Tadeusz Tołwiński, Józef Pius Dziekoński, Władysław Jabłoński, Kazimierz Skórewicz, Franciszek Lilpop i Bronisław Colonna-Czosnowski. Konstancin w dwudziestoleciu międzywojennym przyciągał pisarzy, poetów oraz artystów wszelkich profesji, nosił miano miejsca elity kultury i sztuki. Charakteryzował się nowoczesną infrastrukturą – uzdrowisko posiadało kanalizacje bieżącą wodą i elektryczność. Niestety w latach powojennych Konstancin był traktowany przez władze stołeczne jako miejsce „zsyłki". Zabytkowe i piękne wille poddano „szczególnemu trybowi najmu", postanowiono je podzielić, zmieniając tym samym w lokale komunalne. Przyczyniło się to do powolnego niszczania wielu wyjąt­kowych budowli, które nieremontowane uległy, bądź niebawem ulegną, całkowitemu rozkładowi.